ഹൃദയത്തില്‍ നൂറ്റെടുത്ത നൂല്‍ കൊണ്ടായിരുന്നു ഞാന്‍ നിന്നെ വരിഞ്ഞത്.അതിനെ സ്നേഹമെന്ന് പേരിട്ട് വിളിക്കുമ്പോള്‍ ചുണ്ടറിയാതെ നിന്റെ കണ്ണില്‍ വിടര്‍ന്നിരുന്ന ആ ചിരി,കാതലുറച്ച വടവൃക്ഷത്തില്‍ ഇലകളെഴുതിയ കവിതയ
ായിരുന്നു.തിര നനയാത്ത കടല്‍ത്തീരത്ത് ശരീരമില്ലാത്തവരായി നടന്നപ്പോഴൊരിക്കലാണ്,സ്വപ്നജീവികളുടെ കാല്‍പനിക ഭാവം വെടിഞ്ഞ്, നിനക്ക്‌ നിന്റേതായ മാനിഫെസ്റ്റോ ഉണ്ടെന്ന് നീ ഭാവനാശാലി ആയത്.ഒരു തുള്ളിയാണെങ്കിലും,പെരുമഴയുടെ ഭാരത്തോടെയാണ്‌ അന്ന്‌ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ പെയ്തൊഴിഞ്ഞത്‌.ഒരു പക്ഷേ ആ ബോധജ്ഞാനം തന്നെയായിരിക്കാം ഒരു അപര ചേതനയായി ഈ അകന്നു നില്‍പ്പിന്റെ ആത്മസുഖം എനിക്ക്‌ സമ്മാനിച്ചത്‌....
No comments:
Post a Comment